Laat je tranen gaan

Zachtjes legde ik mijn handen op haar schouders. Traan na traan liepen over haar wangen. Een diepe zucht. Wat fijn om zo aangeraakt te worden, zegt de patiënte emotioneel. Maar de behandeling was nog niet begonnen. De patiënte was er zo aan toe, zei ze een paar keer. We gingen eerst rustig zitten voor een gesprek. Ik gaf haar de ruimte om haar tranen eerst vrij te laten stromen. Toen zij aangaf dat zij er klaar voor was, begon ik haar huidhonger te stillen.

Helende aanraking

Ze was een heel teer en kwetsbaar mens. Haar huid was zo dun als filterpapier, geen vlees op haar botten. Elk botje was duidelijk zichtbaar. Een slap vaatdoekje. Haar buik begon te borrelen tijdens de behandeling. Haar ademhaling werd steeds dieper en dieper. Af en toe een zucht. Na de behandeling werd ze weer emotioneel. Haar tranen bleven over haar wangen lopen. Ik vroeg haar waarom ze huilde. Dit was precies wat ze nodig had, zei ze. Je warme zachte handen. Iemand die me weer aanraakt en mij aandacht geeft. Dat is zo veel waard, vervolgde ze. Ze voelde zich geen mens meer. Het leven is uit haar vertrokken, maar nu voelde ze zich weer even tot leven komen. Dit is het enige wat ik heb en waar ik naar uitkeek, vertelde de patiënte. Nadat ze haar vreugde tranen had gedroogd bracht ik haar vanuit mijn salon op poli ondersteuning bij kanker weer naar de afdeling.

© Nationale Zorggids / Lily van Dijken