Het zeer vriendelijke personeel nodigde me uit om mee te lunchen. Om hem bij de overgang te ondersteunen en voor de gezelligheid at ik mee. We mochten aan een tafel zitten met z'n tweetjes en de lunch, door een echte kok gekookt, werd geserveerd door een attente heer.

Ik hoorde de conversatie aan de andere tafel en die ging de hele maaltijd over het weer. Wel met zeer keurig accent maar voor zo'n gesprek hoef je niet gestudeerd te hebben, dus dat viel mee.

Ineens vielen de tafelmanieren van mijn vader me op. Het was me nooit eerder opgevallen maar in deze sfeer zag ik hoe hij wild met zijn mes door al het eten heen sneed en de boel bij elkaar prakte. De schol-filé en de verse worteltjes met aardappelpuree op een grote hoop door elkaar en nijdig prakken. Toen hij klaar was legde hij mes en vork gekruist op het bord.

Nu zag ik even heel scherp mijn vaders bijna agressieve manier van eten en ik had de neiging hem wat manieren bij te brengen. Ik hield mezelf tegen: Stop Mar, hij is vierennegentig, moet hij nu nog even snel tafelmanieren leren? Als ie maar van het eten geniet.

Ik dacht aan mijn moeder. Die wist ook niets van tafelmanieren en wilde dat ook niet weten. Ik hoor haar tirade: "Tafelmanieren? Hoe je je mes vast moet houden?

Als 'm daar de waarde van de mens inzit... nou dan kan ik ze wel eens vertellen dat hoe je van binnen bent en hoe je in het leven staat veel belangrijker is. Ze zullen je als je dood bent niet vragen hoe je tafelmanieren waren. Ze zullen vragen of je vriendelijk was en of je iets voor de mensen gedaan hebt." en ze had natuurlijk groot gelijk.

© Nationale Zorggids / Marja Ruijterman