Je vraagt je af waar dat geld vandaan moet komen? Ach, er valt altijd wel wat te bedenken. De belasting ontvangt meer geld en er hoeven geen mensen aangesteld te worden om alternatieven te bedenken voor de duizenden die zorg nodig hebben. De thuiszorgers kunnen doorgaan met waar ze goed in zijn: bijtijds signalen opvangen wanneer er iets mis is en mensen op een efficiënte manier ondersteunen die hulp nodig hebben. Dat scheelt dokters- en ziekenhuis kosten.

 

Wie heeft ooit bedacht dat een thuiszorgmedewerker minder waarde heeft dan een manager of bestuursleden? Wat, als we eens gaan kijken wat mensen werkelijk nodig hebben om van te leven en het liefst niet op het scherpst van de snede? Dus de één wat minder en de ander wat meer?

 

De heer Pieterse, bestuurder van een zorgorganisatie, verdient een paar ton en hij denkt: waar kunnen we nu eens op bezuinigen? Ah, ik heb een goed idee. De vrouwen  in de thuiszorg kunnen nog wel wat missen. We gaan ze vertellen dat ze kunnen kiezen: of ontslag of salaris inleveren. Dat kan best nog want ze verdienen net boven het minimumloon als ze 40 uur per week werken. Dus 9 euro per uur moet te doen zijn. Dan zetten we er wat minder in zodat ze ook wat harder werken. Het bestuur is heel tevreden want hij heeft zulke goede ideeën om de winsten hoog te houden en hij krijgt er nog een ton bij. 's Avonds komt de heer Pieterse thuis en zegt tevreden: "Nou, ik heb heerlijk gewerkt,  schat, schenk me eens een lekker wijntje in..."

 

Waar de één de ander uitbuit laat de ander zich uitbuiten. Er gaat een andere wind waaien en het bewustzijn over de verdeling in de maatschappij wordt herzien.

 

Het is geweldig en het getuigt van zelfrespect dat de thuiswerkers de straat opgaan. Het moet afgelopen zijn. Het werk van de thuiszorgers moet meer gewaardeerd worden en de thuiszorgers laten nu zien wat ze waard zijn aan de wereld. 

 

Ik werk regelmatig met (meestal vrouwen) uit de thuiszorg en zie hoe ze met liefde en kennis hun werk doen. Het is een vak! De vrouwen hebben engelengeduld, tact, fysieke kracht en een enorm vermogen tot ja zeggen. Ook dat is vaak doorgeslagen. Veel thuiszorgers voelen zich schuldig als ze een keer nee zeggen. Dus zowel in hun werk als in het privéleven zijn zij degenen die altijd klaar staan. Als ik vraag of ze wel eens tijd voor zichzelf hebben, kijken velen me verbijsterd aan. Tijd voor jezelf? Waar moet ik die vandaan halen?  Een thuiszorgster is afgestemd op de mensen die ze verzorgen. Ze weten precies wanneer er iets mis is en weten ondanks dat ze zo weinig tijd krijgen toch nog een praatje te maken. Ze doen het werk meestal met veel liefde en kennis. Ze krijgen informatie die artsen nooit te weten komen omdat ze de mensen niet zo goed kennen als de thuiszorgers.

 

We hebben het in de trainingen vaak over grenzen stellen, vaker nee leren zeggen, de verantwoordelijkheid laten bij waar die hoort en verder voor een groot deel over zelfwaardering en eigenwaarde. Een thuiszorger acht zichzelf vaak minder dan anderen en daar spelen handige lieden op in. Nu beseffen we allemaal dat die tijd voorbij is. Ieder mens is gelijkwaardig en ieder werk moet behoorlijk worden beloond, zodat mensen er goed en zonder zorgen van kunnen leven.

 

Vandaag komen thuiszorgers en hun supporters naar Amsterdam om te demonstreren. Velen van hen worden ontslagen of zijn al ontslagen. Ik wens de thuiszorgers een prachtige dag en alle succes! Ga ervoor! Jullie verdienen het!

 

© Nationale Zorggids / Marja Ruijterman